داستان عزیز من اینجاست

تیرماه سال۷۹ طبق روال چند سال گذشته‌اش بنا بر عهدی که با خانواده داشتم برای استراحت و آمادگی بچه‌ها در سال تحصیلی آتی به مسافرت می‌رفتیم. چند سال قبل را از مسیرهای شیراز، اصفهان، یزد مشهد و یا از اصفهان به سمت تهران و شمال کشور می‌رفتیم. چند بار تصمیم گرفته بودم که به سمت غرب کشور و کرمانشاه، برای بازدید از منطقه نبرد فروغ جاویدان خصوصاً تنگه چهارزبر مسیر حرکت را تعیین کنیم که هر بار بنا بدلایل محقق نمی‌شد. اما این بار با هماهنگی قبلی قرار بود از اهواز به سمت پلدختر و سه راهی اسلام‌آباد و کرمانشاه به‌طرف همدان و ارومیه برویم. بجز ماشین خودم که یک دستگاه پیکان بود و سرنشینان خانواده خودم و مادر بودیم، همراه‌مان که خانواده خواهرم بودند با پراید با ما حرکت کردیم. توقفی بعد از پلدختر داشتیم و موقع حرکت به‌دلیل آن که خودرو ما فاقد کولر بود با تعویض یکی از سرنشینان پراید با مادر، به‌خاطر استفاده از کولر پراید و اطمینان از راحتی مادر به ادامه مسیر پرداختیم. آن زمان مادر از شهادت برادرم «س» در حماسه فروغ جاویدان هیچ اطلاعی نداشت و هنوز هم به‌صورت مستقیم این موضوع را به او نگفته‌ایم. چون با توجه به شرایط جسمی و بیماری قلبی‌شان، پزشک تأکید کرده بود که به‌هیچ‌وجه خبری که باعث ایجاد شوک شود به او ندهیم. هر چند بارها خودش عنوان کرده که می‌دانم «س» دیگر نیست، والا چرا یکبار با من تماس نمی‌گیرد. و با توجه به‌این‌که فاقد سواد تحصیلاتی بود خیالمان راحت بود که توان خواندن تابلوها و شعارهای که ممکن بود در مسیر نوشته باشند ندارد. حدود ۲۰-۱۵کیلومتر مانده به ورودی تنگه چهارزبر با پیشنهاد پسرم برای خرید توت فرنگی که در مسیر چندین بار دیده بودیم دوباره توقف کنیم، حدود ۱۵دقیقه صرف خرید میوه شد و مجدداً به‌راه افتادیم. با توجه به آشنایی نسبی که با مسیر داشتم تقریباً همه مسیر را ما جلوتر بودیم. و بعد از آن توقف هم مجدداً من جلوتر حرکت کردم و از آئینه خودرو پراید را که مادر هم با آنان بود زیر نظر داشتم. برای چند دقیقه به‌دلیل شلوغی جاده، خودرو همراه را گم کردم و با کاهش سرعت سعی کردم که آنها به ما نزدیک شوند اما در کمال تعجب خبری از آنها نبود. به‌اجبار در فرصتی دور زدم و برگشتم دو سه کیلومتر بیشتر نرفته بودیم که با اشاره همسرم متوجه شدم که آنها توقف کرده و مادر از خودرو پیاده شده بود. خوشبختانه در اندک زمانی مجدداً برگشتم و پشت سرشان توقف کردم. در این فاصله مادر حدود بیست متر از ما فاصله گرفته بود و بدون کوچکترین توجهی به ما که مدام صدایش می‌کردیم، پای برهنه و بدون چادر و روسری با شتاب در بستر زمین پیش می‌رفت. وقتی از خواهر و دامادمان علت را جویا شدم گفتند ما هم نمی‌دانیم فقط از سیصد چهارصد متر جلوتر یکدفعه گفت که نگهدارید و هر چه ما سعی کردیم دلیلش را جویا شویم پاسخ نمی‌داد و فقط مدام اصرار کرد که خودرو را نگهدارید. وقتی توقف کردیم پیاده شد و پای برهنه و با همین وضعیت حرکت کرد و تنها چیزی که ازش شنیدیم و ما را شوکه کرده این بود که گفت من مطمئنم «س» (پسرم) اینجاست و دیگر هیچ نگفت. به‌دنبالش دویدم. وقتی به او رسیدم و علت را جویا شدم تنها چیزی که مدام تکرار می‌کرد این بود که می‌دانم «س» اینجاست. همینجا، عزیز من اینجاست. البته بجز من هیچکس نمی‌دانست که ما در ورودی تنگه چهارزبر هستیم و بعد از آن هم وقتی موضوع را با خواهرم در میان گذاشتم آنها هم غافلگیر شده بودند. بهر حال سعی و کوشش من برای بازگشت مادر به جایی نرسید و من خود نیز مجبور شدم مسافتی همراهیش کنم. وقتی با اصرار و التماس توانستم او را از رفتن بیشتر منع کنم. ابتدا روی زمین نشست و سپس دراز کشید و مدام زمین را می‌بوسید و با نام بردن از برادرم قربان‌صدقه‌اش می‌رفت. وقتی با اصرار زیاد علت این حرکت و این‌که از کجا میدانی که (س) اینجاست. و اصلاً مگر اینجا کجاست و چه کسی گفته «س» اینجاست را پرسیدم، حدود یک دقیقه خیره به چشمانم نگریست و با همان حالت گفت: خودش صدایم کرد. خودم صدایش را شنیدم. حالا شما می‌خواهید بگوئید دیوانه شده‌ام بگوئید. می‌خواهید بگوئید پیر شده‌ام و توهم دارم بگوئید. اصلا هر فکری می‌کنید بکنید ولی من مادرم. من حس می‌کنم من اطمینان دارم که «س» عزیزم اینجاست. من چون می‌دانستم که واقعیت را می‌گوید و از طرفی چون شدیداً تحت تأثیر او و صحبت‌هایش قرار گرفته بودم فقط کنارش نشستم و گوش می‌دادم. بعد از مدت زمانی که نمی‌دانم چقدر بود و قبل از این‌که از او بخواهم به ماشین برگردیم فقط یک سؤال از او کردم که مگر اینجا کجاست مگر اینجا را می‌شناسی؟ که کاملاً اظهار بی‌اطلاعی می‌کرد و مدام تکرار می‌کرد. این همانجایی است که قبلاً خوابش را دیده ب